Είναι χτισμένο σε στρατηγικό σημείο, πάνω σε μια βραχώδη προεξοχή, μέσα στα γαλανά νερά του Αιγαίου, στην περιοχή που επαληθεύει πλήρως το όνομα του τόπου: ΠΛΑΤΑΜΩΝ σημαίνει «βραχώδη άκρα επί της θαλάσσης».
Εδώ τοποθετείται και η αρχαία πόλις Ηράκλειον, η πρώτη πόλη της Μακεδονίας μετά τα Τέμπη.
Οι Πιεριείς που μεγαλώσαμε με την εικόνα του Κάστρου, στα μάτια μας φαντάζει ένα μνημείο απόλυτα ταυτόσημο με το Νομό μας, σαν ένα «σήμα κατατεθέν».
Στον κάθε επισκέπτη όμως, προβάλει επιβλητικό, συναρπαστικά όμορφο και έτοιμο να τον ταξιδέψει σε άλλες εποχές όταν το Κάστρο δέσποζε ως μια «οχυρωμένη πολιτεία».
Σήμερα, παρά την άριστη κατάσταση στην οποία διατηρείται, χρειάζεται επειγόντως ένα «φιλί ζωής», με επιπλέον περιποίηση, ανάπτυξη, φαντασία, δημιουργικότητα. Να ξαναφωτιστεί και μαζί του να «λάμψει» όλη η ιστορία που κουβαλάει στα τείχη του. Στοιχεία απαραίτητα για να αναδειχθεί η σπουδαιότητα της ύπαρξής του, ως ιστορικό μνημείο.
Να αποτελέσει έναν πολυχώρο πολιτισμού, με πληθώρα εκδηλώσεων (ήδη πραγματοποιούνται εκεί ορισμένες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Ολύμπου). Να προσελκύσει ακόμη περισσότερους επισκέπτες, οι οποίοι θα γνωρίσουν την ιστορία του και μέσα από εκείνη και την ιστορία του τόπου μας.
Το Κάστρο κτίστηκε από τον Λομβαρδό Σταυροφόρο Ρολάντο Πίκε ή Πίσκια (Rolando Pisscia ή Pice) κάπου μεταξύ των ετών 1204 και 1222, όταν μετά τη Δ΄ Σταυροφορία (1204) και την είσοδο των Φράγκων στην Ελλάδα, η Πιερία παραχωρήθηκε (ως τμήμα του Βασιλείου της Θεσσαλονίκης) στον Βονιφάτιο τον Μομφερατικό. Επέλεξαν αυτή τη νευραλγική θέση, από την οποία ελέγχεται ο συντομότερος δρόμος που συνέδεε τη Μακεδονία με τη Θεσσαλία.
Περίπου το 1224 το Κάστρο του Πλαταμώνα κυριεύτηκε από τον Θεόδωρο Α΄ Κομνηνό το Δούκα και κατόπιν επέρχεται η οριστική άλωση από τους Οθωμανούς, οι οποίοι το διατηρούν στο ακέραιο. Η διατήρησή του από τους Τούρκους φαίνεται να οφείλεται στη στρατηγική σημασία του, δεδομένου ότι χρησίμευε ως βάση των επιχειρήσεών τους εναντίον των ανταρτών του γειτονικού Ολύμπου.
Το 1770 καταλήφθηκε για μικρό χρονικό διάστημα από τους Έλληνες, όπως και το 1825 και 1878. Βομβαρδίστηκε από τον πλοίαρχο Σαχτούρη το 1897 και από τότε εγκαταλείφθηκε από τους Τούρκους.